قضاوت

یکی از معمول ترین کارهایی که اغلب ما انجام می دهیم و به امری بدیهی و روزمره برای ما تبدیل شده است، قضاوت کردن دیگران است. شاید اگر اندکی به چرایی های این پدیده بنگریم و با دقت بیشتری روی آن تمرکز کنیم، برای همیشه این عادت زشت را ترک نماییم.
اینکه دیگران چگونه لباس می پوشند،
وضعیت ظاهری شان چگونه است،
به چه چیزها یا کارهایی علاقه دارند،
چیدمان منزل شان به چه صورتی است،
نوع صحبت کردن شان چگونه است،
اوقات فراغت شان را چگونه می گذرانند،
به چه تفریحاتی علاقه دارند،
اولویت های زندگی شان چیست،
و ...
هیچ ربطی به دیگران ندارد. فراموش نکنیم مادامی که رفتار و گفتار افراد، حقوق فردی و اجتماعی دیگران را پایمال نمی کند، نه تنها حق اعتراض و شکایت نداریم، بلکه حتی حق اظهار نظر هم نخواهیم داشت.
در نظر داشته باشیم که انسان، موجودی بسیار پیچیده و چندلایه است و هر رفتاری که از خود بروز می دهد، حاصل تجربیات و اتفاقاتی است که در لحظات، روزها، ماهها و سالیان گذشته برای او اتفاق افتاده است. بنابراین قضاوت کردن او، اظهار نظر در خصوص او و اینکه "اگر من جای او بودم، فلان کار را می کردم"، از اساس، بی معنی و بدون مبنای عقلی است. زیرا امکان ندارد یک شخص، جای شخصی دیگر باشد. به عبارت دیگر، این امکان وجود ندارد که شما بتوانید زندگی، جهان هستی و تمامی اتفاقات آن را، از منظر فرد دیگری ببینید، زیرا هیچگاه شما تجربیات او را از سر نگذرانده اید و علاوه بر آن، شما از لحاظ فیزیکی و روحی-روانی، بکلی با او متفاوت هستید.
بنابراین بهتر است انرژی خود را بیشتر، صرف اولویت های شخصی و افزایش توانایی های فردی و درونی خود نماییم و هیچگاه دیگران را قضاوت نکنیم.