دعا

من امشب دعا نمی کنم که
خدا گناهانم را ببخشد

بلکه دعا می کنم
به انسانیت نزدیکترم کند
دلم را از کینه
و حسادت
پاک کند
و به طبع آن
زبانم را به صدق گویا

مرا از دنیای کوچکم خارج کند
و توان آن را دهد که
همه در دل کوچکم جای گیرند.

ازخدا می خواهم درکی به من دهد
که بر اساس آن
خود را از مسند قضاوت کردن دیگران عزل کنم
چون
حالا می فهمم
همیشه دوست داشته ام قضاوتم نکنند.

اما بارها و بارها
به قضاوت
و حتی حکم دادن پرداخته ام

خدایا
به من بینشی ده که
خوب ببینم،
خوب بیاندیشم ،
خوب عمل کنم
و خوب بمیرم
اگر مرا نبخشیدی هم گله ای نیست

الهی آمین

چهار خوردنی غیر مجاز در طول عمر

1- حسرت زندگی دیگران:
یکی از خوردنی های بسیار خطرناک حسرت است. چقدر ناراحت کننده است وقتی انسان می بیند که عده ای مدام در حال حسرت خوردن به زندگی این و آن هستند که خوش به حال فلانی، چه خانه و زندگی و شرایط خانواده ای دارد و بدین شکل روح و روان خود را رنجور و بیمار کرده اند و روز به روز وخامت حالشان بیشتر می شود.

2- حق دیگران
متاسفانه عده ای بدون توجه به عواقب خطرناک استفاده از این خوردنی غیرمجاز به راحتی، حق دیگران را می خورند و این حق می تواند از موارد ساده ای مثل گرفتن نوبت یک نفر در صف نانوایی و عدم رعایت حق تقدم در رانندگی باشد تا مواردی همچون عدم پرداخت بدهی ها و تعهدهای مالی که اکنون در بازار کسب و کار شاهد آن هستیم.

3- غصه:
یکی دیگر از خوراکی های مسموم، غصه است. کم نیستند کسانی که علیرغم هشدارهای فراوان، اندوه و غصه ی گذشته را می خورند که چرا چنین و چنان شد و کاش فلان اتفاق نمی افتاد.
یادتان باشد غصه خوردن علاوه بر آنکه امروز شما را تباه و فاسد می کند سلامت جسم و روان شما را نیز به طور جدی به خطر می اندازد.

4- فریب دنیا:
یکی از خوردنی های آلوده و بسیار شایع نیز این است که انسان فریب زرق و برق چندروزه ی دنیا را بخورد و چنان مجذوب و شیفته و دلباخته ی دنیا شود و برای گرفتن سهم بیشتری از دنیا، به گونه ای تقلا و خودکشی کند که انگار عمر جاویدان دارند و تا ابد زنده خواهد ماند.اینها که از این خوردنی ها، بی مهابا استفاده می کنند معمولاً اطرافیان، مرگ، قیامت و خدا را یک جا فراموش می کنند.

برای یک بار که شده از زندگیت لذت ببر

یکی را پیدا کن
که دوستش داشته باشی
و با او دنیا را به هم بریز

نشود که پیر بشوی
و حسرت یک قهقه‌ی از ته دل
یا یک جوک خیلی مسخره
به دلت مانده باشد

بدو، بپر، بخند، جیغ بزن
باهاش غذا درست کن
و فروشگاه‌های زنجیره‌ای برو
و توی دشت یخ‌زده چادر بزن
و بعد از صبحانه ظرف بشور
و گیرِ پلیس بیفت

دوستش بدار و این را بهش بگو
چون نمی‌شود که نداند
نمی‌شود که مثل بقیه حرف‌ها
آن تَه مَه ها نگهش بداری
که یک روز بهش بگویی
چون باید بداند

دوستش بدار
و بگذار دوستت بدارد
بی‌آنکه بترسی
چون بعضی وقت‌ها
برای ترسیدن
خیلی دیر است

متنی زیبا از فروید پدر روان شناسی دنیا

وقتى می شود دقایق عمرت را با آدم هاى خوب بگذرانى، چرا باید لحظه هایت را صرف آدم هایى کنى که با دل هاى کوچکشان مدام درگیر حسادت ها و کینه ورزى هاى بچه گانه اند ...
یا مدام براى نبودنت...
براى خط زدنت تلاش مى کنند؟...

نه! همیشه جنگیدن خوب نیست!...
من همیشه جنگیده ام تا چیزى را عوض کنم...

اما این روزها فهمیده ام که با آدم هاى کوته نظر نباید جنگید...

فهمیده ام براى اثبات دوست داشتن نباید جنگید...

براى به دست آوردن دل آدم ها نباید جنگید...

براى اثبات خوب بودن نباید جنگید...
 
این روزها نسخه فاصله گرفتن را مى پیچم براى هر کسى که رنجم مى دهد...

از آدم هایى که زیاد دروغ مى گویند...
فاصله می گیرم...

از آدم هایى که زیاد ظلم می کنند...
 فاصله می گیرم...

از آدم هایى که حرمتم را نگه نمی دارند...
 فاصله می گیرم...

با حقارت برخى آدم ها و دل هایشان نباید جنگید...

باید نادیده شان گرفت ...
و گذشت ...
و بخشیدشان...
 نه براى این که مستحق بخشش اند...
 براى این که من مستحق آرامشم....

ﺷﻌﺮﯼ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺯﻳﺒﺎ ﺍﺯ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻻﻫﻮﺭﻱ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻃﻼ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ :

ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﻱ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ
ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺧﻮﺩﺕ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ

ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﯼ
ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻗﻠﻢ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ

ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ
ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ

ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻗﺸﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻭ ﻣﻨﺖ
ﻣﻨﺖ ﻧﮑﺶ ﺍﺯ ﻏﯿﺮ ﻭ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ

ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﯽ ﮔﺬﺭﺍﻧﯽ
ﭘﺲ ﺷﺎﮐﺮ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ

پروردگارا... ﺧﺪﺍوندا...

❣پروردگارا

 تو زیباترین " ﺣﻀﻮﺭ " ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﯽ
ﻭ ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ...

ﺧﻮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ؛
ﺑﻪ ﺁﺑﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﺖ
ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺸﻤﺎﺭﺕ
 ﺑﻪ ﺑﺨﺸﺶ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺎﻭﺗﻤﻨﺪﺍﻧﻪاﺕ

ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ
 ﺑﻮﯾﯿﺪﻥ ﮔﻠﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﯽ فرستی
ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ می دﻫﯽ

❣ ﺧﺪﺍوندا...

 ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ، ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﻌﺎﺩﻟﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﻧﻪ ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ براﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﻭ ﻧﻪ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎ...

ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻥ
ﻭ ﻋﻠﻔﻬﺎ ﺩﺭ ﺳﺒﺰ ﺷﺪﻥ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯿﮑﻨﻨد
ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺑﺎﻗﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻮﺝ،
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ
ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ...

ﭘﺲ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﺍ ﺑﺎﺵ ﻭ
 ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺍ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ آﻥ ﺟﺎﯼ ده...

باورهایی که باعث بروز رفتار پرخاشگرانه میشوند (جاکوبووسکى و لانگ، ١٩٧٨):

١. در هر کارى باید برنده شوم.
٢. اگر زورگویى نکنم، هیچکس به حرف من گوش نمیدهد.
٣. جهان، پر از دشمن است. پس براى اینکه حقم را بگیرم، باید پرخاشگرانه رفتار کنم.
٤. سازش کردن با دیگران، مساوى باخت است.
٥. باید هر طورى شده روى دیگران تاثیر بگذارم.
٦. هیچکس نباید مانع رسیدن من به اهدافم شود.
٧. با برخى از افراد فقط باید از طریق رفتار پرخاشگرانه ارتباط برقرار کرد.
٨. باید ثابت کنم حق با من است و دیگران اشتباه میکنند.
٩. جهان ناعادلانه اى است؛ وقتى کسى با من بدرفتارى میکند، تحملش براى من خیلى مشکل است.

زندگی یک سفر است

زندگی ایستا نیست، پویاست. پیوسته در حال حرکت به سوی ناشناخته است.
اما ما به دلیل ترسمان به شناخته و آشنا می چسبیم و زندگی را از حرکت باز می داریم.
آزادش نمی گذاریم تا شتابان به سوی ناشناخته روان شود و رقص کنان به سوی دریا برود.

زندگی چون یک رودخانه است اما ما آنرا به مرداب تبدیل می کنیم و مرداب شدن، عین مرگ است.

رودخانه ماندن، زنده ماندن است. مرداب هیچگاه به جایی نمی رسد. فقط خشک می شود.
گل آلودتر، کثیف تر و متعفن تر می شود،
زیرا راکد است.

نمی تواند تازه بماند. نمی تواند زلال بماند.
رودخانه است که زلال، تازه و روان می ماند.
زندگی لذت آفرین است، زیرا همیشه چیزی شگفت آور در انتظار توست بعد چه اتفاقی خواهد افتاد؟
هر لحظه زندگی شگفت آور است. زندگی یک شگفتی و یک معمای بی پایان است.
رازی است که هیچ آغاز و پایانی ندارد. اما تو باید رودخانه باقی بمانی. باید بدون هیچ ترسی، بدون واماندن در جایی همچنان حرکت به سوی دریا را ادامه دهی.
همیشه جاری بمان! هرگز مگذار راکد شوی
 پویا بمان، جوان بمان.

جسم تو ناگزیر روزی پیر می شود اما روح تو ناگزیر از پیر شدن نیست. روح فقط زمانی پیر می شود که ما بگذاریم پیر شود.

خدایا

خدایا...
بیاموز به من.....
که لحظه ها در گذرند....
بیاموز به من که هیچ حالتی پایدار نیست.....
که میگذرد....اگر در سختی ام...
اگر دلتنگم....
و در تمام این لحظه ها تو در کنار منی....
به من آگاهی بده تا پذیرا باشم هر لحظه ایی را که میگذرد....
و نشانم بده راه را....
تا سهم خود را به انجام برسانم....
از نیروی بی پایانت بی نصیبم مگذار ....
تا بپیمایم راههای دشوار زندگی را که با حضور تو ممکن میشود.....
نگرانیهایم را بدست تو میسپارم.....
و قدم میگذارم در راهی که تو میخوانی ام.....
و هرچه در این مسیر برایم مهیا کرده ای را با آغوش باز میپذیرم....
هر لحظه با یاد تو خواهد گذشت...
چه سخت و چه آسان...
چه تلخ و چه شیرین...
که با حضور تو همه لحظه هایم به عشق مبدل میشوند....

دلم را از سرِ راه نیاورده ام

دلم را از سرِ راه نیاورده ام

سرِ راهِ هر کس و ناکسی بگذارم

و بگویم :لطفا مرا بردارید و دوستم بدارید!

شده باشد تنهایی تمامش را به دوش بکشم

آوازه خوانِ کوچه و خیابان بشوم

دوست داشتنت را زمین نمی گذارم

جایش را هم به زور به هیچ نگاهی نمی بخشم

راستش حتی به تو هم هیچ ربطی ندارد

چه برسد به دیگران

که چرا اینگونه بی رحمانه دل پایِ تو نشسته است

اما برایِ خاطر جمعیِ هرکس که می پرسد از خلوتِ خودش

که مگر می شود دوست داشت اینچنین ؟

می شود ! حتی بی بوسه و آغوش هم می شود

حتی می شود آنقدر وفادار بود که هرکسی از لحنِ حرفهایت

بفهمد که اینجا کسی دارد عاشقی می کند

کافیست یک دل داشته باشی که دوست داشتن را

بخواهد در تمامِ وجودش در آغوش بگیرد

من دلم را از سرِ راه نیاورده ام

که به هر سلامی

به هر نگاهی به هر کلامی

یادم برود که تو هرروز

در من حکومت می کنی

عادل دانتیسم