شعری از عطار نیشابوری در وصف حضرت علی (ع)

سوار دین پسر عم پیمبر بتن رستم سوار رخش دلدل علی القطع افضل ایام او بود منادی سلونی درجهان داد چنین باید نماز از اهل رازی چنان شد در نماز از نور حق جانش نمازش چون چنین باشد گزیده ز جودش ابر دریا پرتوی بود تو ای زر زرد گرد از ناامیدی که چون این سرخ رو سبزره شد زهی صدری که تا بنیاد دین بود ز طفلی تا که خود را پیر کردی چو دنیا آتش و تو شیربودی اگرچه کم نشیند گرسنه شیر از آن جستی بدنیا فقر و فاقه الا یا در تعصب جانت رفته ز نادانی دلی پر زرق وپرمکر گهی این یک بود نزد تو مقبول گرین یک به گر آن دیگر ترا چه همه عمرت درین محنت نشستی ترا چند از هوا راه خدا گیر یقین دانم که فردا پیش حلقه چه گویم جمله گر زشت ارنکوبند خدایا نفس سرکش را زبون کن دل ما را بخود مشغول گردان			شجاع صدر صاحب حوض کوثر بدل غواص دریای توکل علی الحق حجه الاسلام او بود بیک رمز از دو عالم صد نشان داد که تا باشد نماز تو نمازی که از پائی برون کردند پیکانش بالحمدش چنان گردد بریده بچشمش عالمی پر زر جوی بود تو نیز ای سیم میکن این سپیدی سپید و زرد بر چشمش سیه شد دلش اسرار دان و راه بین بود برین دنیای دون تکبیر کردی از آن معنی ز دنیا سیر بودی نخوردی نان دنیا یک شکم سیر که دنیا بود پیشت سه طلاقه گناه خلق با دیوانت رفته گرفتار علی گشتی و بوبکر گهی آن یک شود از کار معزول چو تو چون حلقۀ بر در ترا چه ندانم تا خدا را کی پرستی خدایت گر ازین پرسد مرا گیر یکی گردند هفتاد و دو فرقه چو نیکو بنگری جویان اویند فضولی از دماغ ما برون کن تعصب جوی را معزول گردان