اخلاق گفت‌وگو:
1- برای همگان حقّ متفاوت بودن و متفاوت ماندن، قایل باشیم.
2- کوشش نکنیم به هر طریق ممکن، سخن خود را به کرسی بنشانیم.
3- در یک گفت‌وگو، بیش از هر چیز نیازمند بردباری و شکیبایی هستیم.
4- از به کار بردن الفاظ و واژه‌هایی که متضمّن توهین، تحقیر، تمسخر و یا تهدید باشد جدّاً امتناع ورزیم.
5- «هنرِ گوش دادن» را بیاموزیم و با دقّت در دلایل فرد مقابل تأمّل کنیم. تمرکز و تمرین سکوت از اهمّ آمادگی‌های گفت‌وگو محسوب می‌شود.
6- از «نیّت خوانی» بپرهیزیم و صرفاً به سخنانی که بر زبان می‌آید، گوش فرا دهیم و به آنها بیندیشیم.
7- فرد مقابل را کمک کنیم تا بتواند مُدّعیاتش را سامان دهد و دلایلی را برای آنها فراهم کند.
8- اصل همدلی و خوش بینی را (نسبت به صاحب سخن) به همراه نگاه تیز منتقدانه را (نسبت به مُدّعیات)، فراموش نکنیم.
9- گفت‌وگو را به میدان زور آزمایی میان افراد و اعلام برنده و بازنده، تبدیل نکنیم.
10- گفت‌وگو را به مجلس وعظ و خطابه و یا هدایت این و آن، تبدیل نکنیم.
11- بر باورهای بی‌دلیل، ابرام و تعصّب نورزیم.
12- پشت مفاهیم و اصطلاحات پر طمطراق، پنهان نشویم.
13- همواره فهم‌مان را از آنچه می‌شنویم، با گوینده‌ی سخن بررسی کنیم تا متوجّه شویم آیا مراد گوینده را آن‌چنان که او می‌خواسته است دریافت کرده‌ایم.
14- در باره‌ی دیگران، پیشداوری نکنیم و از فرد مقابل بخواهیم ابهامات سخنانش را برطرف نماید.
15- به نتایج منطقی و اقتضائات سخنانمان وفادار باشیم.
16- چنانچه متوجّه اشتباهاتمان شدیم، نه تنها بر آنها اصرار نورزیم بلکه بر اشتباهمان اقرار کنیم.
17- تمام تلاشمان را بکار ببندیم تا مبادا موضوعات اندیشه‌ای و مسأله‌های مورد گفت‌وگو به مسأله‌ی شخصی تبدیل شود.
18- زبان احساسات و عواطف را کنترل نماییم و از بروز خشم جدّاً جلوگیری کنیم.
19- مواظب باشیم بر فرد مقابل اتهام وارد نکنیم و از زدن هرگونه برچسب، خودداری کنیم.
20- در طول مسیر گفت‌وگو، آرامش را حفظ کنیم و از عجله کردن برای پاسخ دادن بپرهیزیم.
21- فرد مقابل را حریف خود نپنداریم بلکه او را هم‌اندیشی تلقّی کنیم که قرار است مسیر حقیقت را با هم طی کنیم.
22- همواره احتمال دهیم که دستِ کم بخشی از ایده‌های ما اشتباه است و آماده باشیم که آنها را با ایده‌های درست جابجا کنیم
23- شجاعت گفتن واژه‌ی «نمی‌دانم» را در خودمان تقویت کنیم. زیرا در جریان گفت‌وگو ممکن است مسأله‌هایی مطرح شود که از حیطه‌ی دانش ما بیرون باشد.
