کافور ماده ای است که از جوشاندن و تبخیر قطعات ریزشده ساقه، شاخه و ریشه درخت به دست می آورند و به شکل قطعاتی به وزن 100-75 کیلوگرم به بازار می آورند. البته این کافور خام است و برای مصارف دارویی و طبی آن را از طریق تصعید و یا تقطیر تصفیه مینمایند و با نامهای کافور ژاپنی و کافور چینی در بازار به فروش میرسد.کافور جسمی است سفید شفاف متبلور، دارای بوی تند، نافذ و طعم تیز و معطّر.سبکتر از آب است و در مجاورت هوای آزاد فرّار میباشد.کافور نه فقط در درخت کافور وجود دارد بلکه روغن فرّاری است که در عده زیادی از گیاهان یافت میشود از جمله در گیاهان صاصفراس، دارچین، خولنجان، زرنباد، هل و گیاهان دیگری نظیر آزربه، لاواند، اکلیل کوهی همه اسانس روغنی فرّاری دارند که در آن مقدار زیادی کافور وجود دارد.کافور معمولا چون مخلوط و غیر خالص به بازار عرضه میشود باید با آزمایشهایی از درجه خلوص آن اطمینان حاصل کرد. روشهای مختلفی برای این آزمایشها هست از جمله اگر کافور را روی یخ و برف بگذارند و آتش بزنند، اگر مانند شمع مشتعل شد، خالص است و الّا غیر خالص میباشد. دوم اینکه قطعه شیشه ای را روی آتش گذارند و روی آن قدری کافور بریزند، اگر تمام کافور سوخت و چیزی نماند خالص است. راه دیگر اینکه اگر کمی از آن را بر شقیقه بمالند، اگر خنکی و سردی بسیار در چشم ظاهر شد و آب از چشم آمد، خالص است. سرانجام اینکه بوی کافور خالص شبیه بوی ترنج و لیمو است و برای حفظ آن باید در شیشه ضخیم سرتنگی بریزند و درب آن را محکم ببندند تا حتی الامکان سطح کمتری از آن در مجاورت هوا قرار گیرد.کافور در استعمال خارج برای معالجه التهاب ها و ورم آبسه ها و روماتیسم کاربرد دارد. کافور خاصیت ضد عفونی کردن و تحریک قلب دارد.به علاوه برای معالجه بیماریهای جهاز تنفسی مفید است و در مورد مسمومیت از تریاک به عنوان پادزهر مورد توجه است.کافور از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی ایران سرد و خشک است ولی با کمال تعجب در هند آن را گرم و خشک میدانند. از نظر خواص حکما طب سنتی معتقدند که فرح آور است و مقوی دماغ و قلب و برای رفع تبهای عفونی و ذات الجنب و زخمهای ریه، سل و اسهال گرم مفید است. رفع تشنگی و مسکّن التهاب کبد و کلیه و سوزش مجاری ادرار است. اگر با گلاب و گل سرخ به پیشانی مالیده شود، مسکن سردرد گرم میباشد. اگر با آب گشنیز و سرمه ساییده و مخلوط کرده و به چشم مالیده شود، باعث جلوگیری از برآمدن دانه در پلک میگردد و اگر دانه برآمده است، فروکش میکند. اگر قطره محلول آن با آب گشنیز تازه در گوش ریخته شود برای تسکین درد گوش گرم و قطع خونریزی از بینی نافع است. غرغره آن با گلاب برای تسکین درد دندان کرمخورده و زخمهای دهان مفید است. پاشیدن گرد آن روی زخمها و جراحتهای بد در مورد زخمهای گرم و جراحات تازه و قطع خون و تسکین درد آنها نافع است. برای سردمزاجان مضر است و معده را ضعیف میکند و نیروی جنسی را کاهش میدهد. استشمام بیش از اندازه آن موجب سفید شدن مو، پیری، قطع اشتها، قطع نسل و تولید سنگ مثانه و سنگ کلیه است لذا در این قبیل موارد باید ادویه گرم مانند گل قند، روغن سوسن، بنفشه و نرگس خورده شود.
