حکیمی می گفت ؛
تشبیه عشق مانند تشبیه اقیانوس است .
اقیانوسها مدام تبخیر می شوند ، به آسمان می روند ، باران می شوند و بر کل پهنه ی هستی فرود می آیند .
همه جا را سبز می کنند و
طراوت می بخشند .
روزها و سال ها می گذرد .
آب ها از رودها به رودخانه ها و به دریاها می ریزند ،
ولی باز به اقیانوس برمی گردند .
اقیانوس ها
می بخشند ،
بی آنکه ذره ای از آن ها کم شود .
...
زیباست این تعبیر . ...
در این نگاه به هستی ،
چقدر در مفهوم عشق بخشش و ایثار و رها شدن وجود دارد .
تعبیر و ترجمه ای که این روزها در هیچ دایرة المعارفی پیدا نمی شود .
عشق را ترجمه کرده اند به تصاحب ،
به نگاه داشتن .
به مالک شدن .
به نبخشیدن .
اقیانوس نیستند این عشق های امروزی .
چاله ی کوچک و حقیری اند که دارند برای حفظ قطره قطره ی بارانی که بی منت بر آن ها باریده است ، جنگی تن به تن راه می اندازند ....
اقیانوس باشید ...
عشق در نگاه شما جاویدان ....
